15-03-2025 Wandeling Geluwveld-Zonnebeke-Beselare

🚶‍♂️ De Grote Tocht: Van Geluwveld no ‘t Polygoonbos (en olterug, met ne beetre hartklop) 🚶‍♂️

Ge moe ‘t tegen ons zeggen… ik had weer ne keer ne wilde gedachte! Ik dacht: "Kom, we goan ‘t Polygoonbos ontdekken, schone natuur, frisse lucht, goed ve mijne lijn!" Dus ‘s morregens op tijd de eerste bus gepakt no Geluwveld. Da klinkt simpel é, mo ge kent mij... Da is ‘t begin van nen odyssee.

Eerst een "klein" stuksje wandelen

Aangekomen in Geluwveld besefte ik al rap da ‘t bos ni direct aan de bushalte plakte. Logisch natuurlijk, mo ik had da weer ne keer onderschat. Dus hup, stappe! ‘t Was half bewolkt, wa zon, wa schaduw, perfect wandelweer. Tot ik de eerste blaf hoorde…

Ge weet hoe da gaat: eerst een subtiel "woef", da ge nog kunt negeren. Mo dan: WAF! WAF! WAF! En tegen da ge ‘t beseft, sta je oog in oog met ne hond die kijkt alsof hij u ziet as zijne volgende maaltijd.

Deen hond? Vrij! Geen hek, geen leiband, gene bazen te zien. Ik? Direct 2 km/u rapper aant stappen, zwoegen as nen Tour de France-renner op den Mont Ventoux. Achter mij: klauwen op de stenen, zware hijgtoeren en een bek vol tanden. Just as ik begon te denken: “Voilà, ‘t is gebeurd. Ik ga eindigen as ne West-Vloams worst in ‘t bos,” komt de eigenaar uiteindelijk buuten en roept:

👉 "Chico! Kom ier, manneke!"

Chico?? CHICO?! Gij geeft da beest den naam van nen chihuahua mo ‘t is duidelijk nen herder met ne diploma in intimidatie. Enfin, Chico bleef staan, ik kon verder, mo mijne hartslag? Hoger dan m’n gemiddelde snelheid!

Eindelijk ‘t bos in

Een half uurtje later: daar was 't dan! ‘t Polygoonbos! En ik moet zeggen: schone natuur, pure rust, enkel ‘t gefluit van de vogeltjes en ‘t gekraak van de blaadjes onder m’n voeten. ‘t Was efkes ne moment van puur geluk.

Geen stress, gewoon rust, natuur en een paar schone plekjes fotograferen. Wat kon er mislopen? (Spoiler: genoeg, mo da komt straks).

In de stilte van ‘t bos

Van ‘t moment da ‘k ‘t bos binnenstapte, voelde ik direct de rust. Geen auto’s, geen lawaai, just ‘t gekraak van bladeren onder mijne voeten en ‘t gefluit van de vogeltjes. Zalig. Ik wandelde rustig verder richting de Scott Post bunker, één van de historische plekjes die ik absoluut op foto wou vastleggen.

Bunker bereikt, camera boven... perfect beeld! Tot er ineens iets ritselde in de struuken. ‘t Is ni da ‘k rap schrik heb, mo mijne verbeelding werkt op volle toeren. ‘k Dacht al: “Ofwel is ‘t ne das, ofwel ne verdwaalde jogger die denkt da ‘k een paparazzo ben.” Gelukkig bleek ‘t maar nen fazant te zijn, die z’n stressniveau blijkbaar even hoog had as ‘t mijne.

Help, kaartlezen is moeilijker dan gedacht

Na een paar goeie kiekjes trok ik verder richting Buttes New British Cemetery, mo ge kent mij... ik en kaartlezen, da is as ne vis die probeert te fietsen.

Gelukkig kwam ik een vriendelijke dame tegen, met hare hond (die wél aan ‘t lijntje zat, Chico van toestraks moet hier ni veel komen 😅). Ze wees mij vriendelijk de juiste richting aan, en ik dacht: "Goed, ‘t kan ni misgaan."

Twintig minuten later: ik keek rond en besefte… “Waar in godsnaam ben ik nu weer terechtgekomen?”

Links: bomen.
Rechts: bomen.
Achter mij: bomen.
Voor mij: een pad da er verdacht onbekend uitzag.

Ik had twee keuzes: ofwel fier doorgaan en doen alsof ‘t deel was van ‘t plan, ofwel toegeven dat ‘k wéér verkeerd was gelopen. Na een paar 100 extra meters en nen stevige innerlijke vloek, vond ik eindelijk mijnen weg no de begraafplaats.

Buttes New British Cemetery: Stille Schoonheid

Eindelijk toegekomen, en ‘t was de moeite weerd! De rust, de geschiedenis, de perfect uitgelijnde zerken… ‘k Pakte men tijd om alles goed te bekijken en natuurlijk een paar foto’s te nemen. Da moment da ge beseft hoeveel verhalen en geschiedenis ier liggen, zet u toch efkes stil.

De tocht verder: zonder Chico, maar met zere voeten

Na al da wandelen (en verdwaaltoeren) werd ‘t tijd om verder te gaan. Duidelijk een succesvolle tocht:
✅ Rust en natuur: check
✅ Schone foto’s: check
✅ Vriendelijke West-Vlamingen: check
✅ Toch nog verkeerd gelopen: natuurlijk!

Mor ja, ‘t Polygoonbos en Buttes New British Cemetery, ‘t is zeker de moeite weerd!

🚶‍♂️ Van 't Polygoonbos na Zonnebeke: GPS of Kompass? Of Gewoon Pech?

Na ‘t eerste stuk wandelen, waar ik al ferm ne toer had gedaan, ging de tocht verder. Van ‘t Polygoonbos richting Zonnebeke, en ik kan u zeggen: ‘t was een schone route… of toch zolang ik ni verkeerd liep.

Rust & stilte (voor de storm) 🌳

Geen wielertoeristen gezien! Ge moogt zeggen wat ge wilt, mo ‘t is pas echt genieten als ge ni om de vijf minuten in de berm moet springen omdat er ne gast in ‘t lycra u met 40 per uur passeert. Geen verkeer, geen lawaai, gewoon natuur, rust en mijn eigen gekreun omdat mijn benen ‘t begeven waren.

GPS: “Volg de route.” Ik: “Welke route?” 📍🤨

Alles ging goed, tot mijn GPS besloot om eens goed te lachen met mij. "Hier links gaan." Oké. 50 meter verder: "Oeps, verkeerde kant, ga terug." Ja ho, maak ne keer up uw gedacht hé! Voor ik ‘t wist, was ‘k nen extra kilometer aan ‘t doen, gewoon omdat dat dom ding precies dacht dat ik extra stappen nodig had.

Eindelijk in Zonnebeke! 🏛️

Na ene kleine omweg (merci GPS 🙄), eindelijk gearriveerd aan ‘t Passchendaele Museum. Prachtige plek, vol geschiedenis en herinneringen, en natuurlijk ideaal om efkes uit te blazen na die extra kilometers.

Volgende keer? Kaart meenemen. Of ne scout inhuren die mij de weg wijst. Want als ‘t aan mijn GPS ligt, kom ik straks nog in Oostende uit. 🤦‍♂️😆

Passchendaele Museum: ‘t Was Half Toe, Mo ‘t Was Toch de Moeite!

Aangekomen bij ’t Passchendaele Museum, volledig gereed om mij onder te dompelen in de geschiedenis... blijkt dat ‘t half toe is wegens renovatie. 🤦‍♂️ Ja lap, daar stond ik dan, vol enthousiasme en nergens om binnen te gaan.

Vriendelijke Balievrouw & Wandelroutes 🗺️

Gelukkig was de dame aan de balie ne crème van een mens, want ze gaf me extra uitleg over wandelroutes in de streek. Merci daarvoor! Want als ‘t aan mijn GPS lag, zat ik weer ergens in een of ander patattenveld vast.

Tuinen & Vijvers: Schoon Stukje Herinnering 🌿💧

Dan maar de buitenkant verkennen, en amai, ‘t was echt de moeite! De speciaal aangelegde tuinen, de vijver, elk hoekje vertelt een stukje geschiedenis van de oorlog. Ge voelt gewoon de stilte en de herinnering aan wat hier gebeurd is.

Fototoestel bovengehaald en alles vastgelegd, want zo’n plek moet ge koesteren. De volgende keer? Dan ga ‘k zeker eens binnen. Al hoop ik wel dat tegen dan mijn GPS geleerd heeft wat "rechtdoor" betekent. 😆

🚶‍♂️ Wandeling van Zonnebeke no Beselare: Overleefd tussen de wielertoeristen 🚴‍♂️

‘t Begon allemaal goe. Schone, uitgestrekte vlaktes, ‘t weer was afwisselender dan mijne motivatie: eerst zon, dan bewolkt, dan efkes goan twijfelen of ‘t ging regenen, mo gelukkig bleef ‘t droog. ‘k Had zoiets van: “Schone dag voor ne rustige wandeling”.

De Berm: Mijne Tweede Thuis

Rustig stappen, natuur rondom mij, ne schone weg… tot de eerste wielertoeristen opdoken. Eerst een paar, goe te doen. Mo hoe verder ‘k stapte, hoe méér van die coureurs er kwamen aangestormd.

En dan bedoel ‘k ni gewoon snel rijden, nee nee, die gasten vlogen. ‘t Was gelijk nen Tour de France-rit, mo dan in ‘t West-Vlaams: scherpe bochten pakken, elkaar opjutten, en geen enkele keer vertragen.

Gevolg? Regelmatig de berm in moete springen. ‘t Was ni wandelen, ‘t was een survivaltocht tussen de fietsende furieën.

Een paar wielertoeristen probeerden nog vriendelijk “Morgen!” te roepen, mo tegen 45 per uur klonk da meer as ‘Mmmmrrghhhh’. Goe geprobeerd.

Beselare bereikt: Tijd om efkes te bekomen

Na al da gevecht tegen de tweewielers, eindelijk Beselare! En eerlijk? ‘t Was schoon. Rust, geen zot rijdende coureurs meer, en vooral: een bushalte.

De bus naar Geluwe: ‘t was nen zaligheid om eindelijk efkes ni te moete bewegen. ‘k Zat daar, ne perfecte mix van trots en volledig op. ‘k Had de strijd tegen de wielertoeristen overleefd. En eerlijk? Volgende keer neem ‘k misschien gewoon de fiets mee. 😆🚶‍♂️🚴‍♂️

🚶‍♂️ Wandeling van 13,5 km: Van Schone Uitzichten tot Wielertoeristen

Zo, 13,5 kilometer gestapt. Da’s drie keer naar de frigo en terug, maar dan buiten. En ik kan u zeggen: ‘t was de moeite!

Schone uitzichten & geschiedenis 📸

De natuur was adembenemend (of misschien was ‘t gewoon de inspanning 🤷). Ge kunt zeggen wat ge wilt, mo West-Vlaanderen heeft wel schone plekken. Velden zover ge kon zien, en stukken geschiedenis waar ik efkes bij bleef stilstaan – letterlijk, want ik was buiten adem.

Wielertoeristen-terreur 🚴‍♂️

Uiteraard, zoals bij elke deftige wandeling, waren de wielertoeristen weer van de partij. ‘t Was precies ne plaatselijke Ronde van Vlaanderen, maar dan zonder respect voor voetgangers. Ge had de eenzame snelheidsduivel, de groep die denkt dat ze een Tour-etappe rijden, en uiteraard den ene die véél te hard hijgt terwijl hij voorbij flitst.

Regelmatig moete springen voor mijn leven naar de berm, mo ik heb ‘t overleefd. Net.

Einde: De welverdiende Netflix-marathon 📺

Na al dat stappen? Recht naar de zetel. Mijn benen gaven al lang op, dus nu ist Netflix-time. Een paar afleveringen kijken, efkes ni bewegen, en vooral: denken aan hoe zot ‘k weer was om zo ver te wandelen. Mo eerlijk? ‘t Was de moeite waard.