19-03-2025 Chateau Dalle Dumont naar Geluwe

Wandelverslag 19-03-2025: Château Dalle Dumont – De GPS-miserie, de BBQ-marteling en de verdwijnende kerk

Vandaoge ne geniale ingeving gekregen van mijne collega: "Ga ne keer naar Château Dalle Dumont en wandel van daar terug naar Geluwe!" Allez hup, ik mijne zever gepakt, bus op richting Wervik Kerk, brug over en na nen dikke kilometer toegekomen aan dat chic chateau. 't Klinkt allemaal vree deftig, ma in realiteit was 't gewoon ik en nen gps die waarschijnlijk nog stamt uit de tijd van Napoleon.

Aan de poort stond 'Ouvert jusqu’à 18h’. Maar of da nu ‘t museum of ‘t park was, da wist ik dus nie hé. ‘t Stond in 't Frans, en amai, ge moogt nie denken dat ze da voor den toerist ne keer in ’t West-Vlaams neerschrijven. Bon, ik nam gin risico, ge weet nooit of ge ‘s nachts opgesloten zit tussen de eenden en een paar overjaarse duiven. Een klein toereke gedaan, wa foto's getrokken en beslist om hier zeker nog ne keer terug te komen – MAAR dan mét een woordenboek Frans-West-Vlaams.

Dan de terugweg…

Eerst via Wervik Centrum, en lap, direct ne mentale test: mensen aan 't barbecueën in de tuin. Serieus?! Da rook zó lekker dat ik bijna ne wildvreemde z’n worst van de grill getrokken had. Maar nee, ik moet aan mijne lijn denken! Da voelde aan als een marteling, precies of ze ‘t opzettelijk deden om mij te kwellen.

Eindelijk de uitgestrekte weilanden in. De zon ging onder, ‘t werd zo ne beetje mistig – perfect horrorfilm-decor. ‘t Was eigenlijk wa teleurstellend, want ik had wel verwacht dat de toeterterrorist (mijne collega die graag mijne hartslag test met haar claxon) weer voorbij geraced kwam, maar nee, géén gehoorschade vandaoge. Dus ik stuur ze rap een berichtje: “wa een teleurstelling , bent ge me vergeten?!” Wat krijg ik terug? Een lachsmiley. Pfffffffff.

En dan… het toppunt! In de verte zag ik de kerk van Geluwe. “Ah zalig, 'k ben er bijna!” Dacht ik. FOUT! Die kerk schoof precies verder op 't moment da ‘k dichter kwam. Pure hekserij! Of, wa waarschijnljker is: mijne GPS had me wééral in de zak gezet. Ik moest dus nog een heel eindje verder.

Ondertussen voelde ‘k mij als ne opgebrande friet en stuur ik wééral naar de toeterterrorist: “Als ge mij morgen ni ziet, dan lig ‘k ergens knock-out in nen pattattenveld.” Haar reactie? NOG MAAR EENS LACHEN. Ze zou beter ne keer iemand anders kloten. Nehhhhh ik heb da graag. 

Enfin, na nog een half uur zweten en sakkeren eindelijk weer in de bewoonde wereld geraakt. Geluwe bereikt, benen volledig gesloopt, maar kom, weer ne ferme tocht achter de rug vol miserie, marteling en GPS-verraad.

PLOF op de zetel, Netflix aan, en ben ten.